परदेशमा यौटा हुन्छ पानीको सागर र अर्को हुन्छ घरदेशको सम्झनाको महासागर । जुन अविरल अविराम बगिरहन्छन् । आखिर हरेक कुरा मनले गर्ने आभास रहेछ । आकाशे झरी पनि दुखको बर्षा जस्तो लाग्छ । न्यानो घाम पनि चर्को लाग्छ । निदाउने बिस्तारा सधैं बिजाईरहन्छ । कपासकै भए पनि सिरानी ढुंगा भन्दा फरक लाग्दैन । भूवाको सिरक ओढ्नु र फलामको भारी बोक्नु फरक लाग्दैन । देश सँग दूर हुनुको पीडा ।