हलमा त दर्शकको खडेरी छ नै, बल्लतल्ल फस्टाएको ओभरसिज बजार पनि अधोगतिमा छ । तँछाडमछाड गरेर फिल्म लाने, ठूला–ठूला आश्वासन दिने तर त्यसअनुरुप स्तरीय कन्टेन्ट उपलब्ध नगराएपछि विदेशमा बस्ने नेपालीहरूमाझ पनि नेपाली फिल्मको मोह घटेको छ । औंलामा गन्न सकिने फिल्मले मात्र बाहिरबाट पैसा ल्याउँछन् 

५० वर्षपछि आउन लागेको ऐनसमेत पञ्चायती धङधङीबाटै ग्रस्त छ । सेन्सरको मामिलामा त पुरापुर उही नीति पछ्याइएको छ । प्रेसमात्र होइन, नाटक, साहित्य, संगीत, पेन्टिङजस्ता सिर्जनामाथि सेन्सरको नाममा कुनै अंकुश छैन, सबै स्वतन्त्र छन् तर चलचित्र सिर्जनाले भने सेन्सरमा पिल्सनुपर्ने । कस्तो नियति ?