खुसी व्यक्त गर्ने शब्द छैन

आश्विन २४, २०७१

१७ औं एसियाली खेलकुदमा नेपाललाई पदक दिलाउने एक्लो खेलाडी हुन्— विमला तामाङ । सहभागी २ सय ४ नेपाली खेलाडीमध्ये १८ वषर्ीया तामाङले कराँतेको एकल कातामा कांस्य पदक जितेकी थिइन् । उक्त स्पर्धामा यो नेपालको पहिलो सफलता हो । गत आइतबार स्वदेश फर्किएकी विमलाले आफ्नो सफलताका बारेमा साप्ताहिकसँग गरेको कुराकानी उनकै शब्दमा ः

दक्षिण कोरियामा एसियाली खेलकुद सुरु हुँदा म नेपालमै थिएँ । नेपाली खेलाडीहरू एकपछि अर्को गर्दै हार्दै गएका थिएँ । यसरी पदकबाट वञ्चित हुँदा मलाई निकै नराम्रो लागेको थियो । ममा आफूले खेल्न पाएँ भने पदक जित्छु भन्ने आत्मविश्वास थियो । अन्ततः आफूले नै नेपाललाई पदक दिलाउन पाउँदा एकदमै खुसी लागेको छ ।

गुरुहरूले गराएको ट्रेनिङ अनि ममी (धनमाया)को निरन्तर प्रोत्साहन एवं हौसलाले आफूले पदक जित्न सक्ने कहीं-कतै आत्मविश्वास थियो ममा । अन्तर्राष्ट्रिय प्रतियोगितामा म त्यति धेरै अनुभवी होइन, तर मैले अनुभवको कमी नभएजस्तो खेल खेलें । पहिलो खेलमा नर्भस नभै खेलेर पाकिस्तानी खेलाडीलाई ४-१ ले पराजित गरें । त्यसमा सफलता हात पार्दाको खुसीमा गुरु, बुबा तथा आमाको एकदमै सम्झना आयो ।

सेमिफाइनलमा म भियतनामी खेलाडीसँग हारें । त्यसपछि तेस्रो स्थानका लागि भएको खेलमा उत्तर कोरियाली खेलाडीलाई ५-० ले हराएर कांस्य पदक हात पारें । उक्त पदक हात पार्दाको क्षणलाई म शब्दमा व्यक्त गर्न सक्दिनँ । पदक थाप्दा मेरा आँखाबाट खुसीका आँसु बगिरहेका थिए । पदक वितरण समारोहमा नेपालको झन्डा अरू देशसँगै फहराइएको देखेर एकदमै खुसी लाग्यो ।

म आफ्नो सफलताको श्रेय गुरु ध्रुवविक्रम मल्ल, बुबा, ममी, साथीहरू तथा मलाई चिन्ने सबैलाई दिन चाहन्छु । मेरा लागि गुरु, बुबा र आमाले धेरै गर्नुभएको छ । बुबा-आमाले सधैं खेल्न र जित्न प्रेरणा दिनुहुन्छ । एसियाड खेल्न कोरिया जाने-आउने खर्च पनि गुरुले नै जुटाइदिनुभएको हो ।

एसियाली खेलकुदमा नेपालको सहभागिताका सम्बन्धमा कराँते संघमै विवाद थियो । खेल्न पाउने कि नपाउने भन्ने टुंगो थिएन । गुरुहरूले भनेअनुसार म आफूले एसियन गेम्समा खेल्न पाउने कुरामा कन्फिडेन्ट भने थिएँ । तैपनि विभिन्न प्रकारका विवादले गर्दा मनको कुनै कुनामा आफूले खेल्न पाउनेमा शंका भने बाँकी नै थियो । देशका लागि पदक दिलाउन पाउँदा खुसी लागे पनि राष्ट्रिय टिमको खेलाडी छनोटप्रति भने मेरो मन खिन्न छ । राष्ट्रिय खेलकुद परिषद्ले निष्पक्ष छनोट गराएको भए राम्रो हुन्थ्यो ।

दक्षिण कोरिया पुगेर पनि खेल्न नपाउँदा चन्चला दनुवारलाई हर्ट भएको हुनुपर्छ । प्रतियोगिता स्थल पुगेर पनि खेल्न नपाउँदा जुनसुकै खेलाडीलाई पनि हर्ट हुन्छ । यस्तो हुनुअघि दुवै खेलाडीलाई छनोटमा खेलाएर उत्कृष्ट हुने एक खेलाडीलाई खेल्न पठाउनुपथ्र्यो । छनोटमा हाफू हारे पनि प्रतियोगितामा अर्को खेलाडीले पाएको सफलतामा खुसी हुन सकिन्थ्यो । विवाद गर्नुको साटो सरकारले खेलाडीलाई ट्रेनिङ गर्ने राम्रो वातावरण बनाइदिनु उपलधिमूलक हुने थियो । अलिकति मेहनतले म १७ औं एसियाली खेलकुदमा कांस्यपदक ल्याउन सफल भए, अब १८ औं एसियाडमा अझ बढी मेहनत गरेर गोल्ड मेडल जित्ने सपना छ भने कराँतेको वल्र्ड च्याम्पियनसिपमा पनि पदक जित्ने चाहना छ ।

पढाइका लागि भनेर म ७ वर्षकी छँदै मेरो परिवार धादिङको सेम्जोङ-४ बाट काठमाडौं बसाइँ सरेको थियो । बुबा (विष्णु बहादुर) को सपना मलाई खेलाडी बनाउने थियो । मलाई पनि कराँते खेल्ने इच्छा थियो । त्यसैले काठमाडौं आएकै वर्ष बुबाले मलाई बालाजु कराँते डो प्रतिष्ठानमा पुर्‍याइदिनुभयो ।

मैले चञ्चलालाई हराएर छैटौं राष्ट्रिय खेलकुदमा स्वर्णपदक जितेकी थिएँ भने लखनउ, कोलकाता, नयाँ दिल्ली, दुबई तथा मलेसियामा भएका आमन्त्रण प्रतियोगिताहरू पनि खेलें र ती सबैमा पदक जितें । अनुभवको कुनै कमी नहोस् भनेर गुरुले हामीलाई वैदेशिक प्रतियोगितामा लानुहुन्थ्यो । ती अनुभव इन्चोन एसियाडमा नेपाललाई एक्लो पदक दिलाउन काम लाग्यो । छोरी मान्छे भएर पनि पदक जितेर आफूलाई प्रमाणित गर्न पाउँदा गर्व लागेको छ भने आफूलाई पहिले नराम्रो भन्नेहरूलाई पनि सफलता हात पारेर जवाफ दिन पाएकी छु ।

(राजु घिसिङसँग गरिएको कुराकानीमा आधारित)

प्रकाशित :आश्विन २४, २०७१