मोबाइलमा ‘सेट’ गरेर ‘अलार्म’ 

त्यसअघि नै ब्युँझन्थेँ,

यथावत हुँदा–हुँदै हिजोको थकान

आजको तयारीमा जुट्थ्यो अल्छी शरीर

यो गर्नु छ

त्यो गर्नु छ

त्यो पनि त गर्नु छ भन्दै

दौडिरहेको मस्तिष्कमा 

अचानक ‘ब्रेक’ लागेपछि थाहा भयो

रफ्तार जिन्दगीको, 

रोकिए पनि शरीर

मस्तिष्क त छैन अझै नियन्त्रणमा ।

‘बस्न पाइएन’ भन्ने गुनासो बोकेर

कुदिरहेको म

अचेल ‘कति बस्नू !’ भन्ने गुनासो 

काखी च्यापेर बसिरहेछु

लाग्दैछ, म जिन्दगी होइन

गुनासो बाँचिरहेथें ।

हर बिहान, दिन, साँझ अनि रातमा

कहिले रहरले

कहिले करले

आफ्नो छाती कुल्चिरहेको

सहने बानी परेको मलाई

अहिलेको आरामले 

झसंग–झसंग झस्काउँदै छ

सोच्दै छु

सोध्दै छु आफैँसँग

कुन शक्तिको प्रताप हो यो ? 

अचेल त म सास पनि फुर्सदले फेर्छु ।

खुल्लामा, बन्दमा वा भीडमा

कतै नभेट्नू अरूलाई भन्ने आदेश दिएरै

समयले सम्बन्ध बिच्छेद गर भन्दैछ

म मान्दैछु

तिमी ‘माया लाग्दैन मेरो ?’ भन्छौ

लाग्छ र त छुट्टिदै छु

अहो ! कति फरक भयो 

प्रेमको पनि परिभाषा है ? 

प्रेम छ भने परै बस

परै बस प्रेम छ भने अरूसँग

परै बस प्रेम छ भने आफैंसँग ।

अचेल पो बल्ल आफ्नाहरूको

आफ्नो हुने समय आएछ

परिवार, परिवारजस्तो भएछ

नानीहरू खेलिरहेछन् बाबासँग

छोराहरू गफिदैछन् आमासँग

प्रार्थनामा हजुरआमाहरु भनिरहेछन्–

‘जसरी भयो, राम्रो त भएन

तर जे हुँदैछ, राम्रो हुँदैछ 

यो राम्रोलाई जतन गरेर राख्नू !’

गाउँले फेरि देख्न पाएको छ

सहर पसेको सन्ततिलाई 

सहरले शान्ति पाएको छ एकछिन

एक्लै हुनेहरू एक्लै–एक्लै भए

र, त नियाल्ने फुर्सद मिलेको छ

आफैंभित्रको विशाल ब्रम्हाण्ड 

खोज्ने समय पाएका छन्–

सब पाएर पनि नपाइएको खुशी

यो खोजमा तिमीले के के भेट्टायौ ? 

म देख्दैछु नजिकबाट

टिप्न छुटेका उमंग

समाउन छुटेका हात

बाँच्न बिर्सिएका पल ।

समय ‘लक डाउन’ भएको यो विश्व

विश्व नै ‘लक डाउन’ भएको यो समय 

म दौडिरहेछु आफैंभित्रको म्याराथन 

भेट्टाउनु छ जिन्दगी

सिक्नु छ जिउने कला

तिमी पनि सिक

एक निमेष पनि खेर नफाली ।

भ्रमको खेती बन्द गरेर

श्रमको खेती सिक

त्रासमा सास फेर्न छोडेर

आशको विरूवा उमार्न सिक

यो बेला त बित्छ जरूर

अनि फेरि सुरू हुनेछ

भागदौड जिन्दगीको

अनि आउने छैन फर्किएर

बाँच्न सिकाउन फेरि

मृत्युको यस्तै डर

कोरोना बनेर ।

जिन्दगी त हरेक पलमा सुन्दर नै छ

बाँच यसलाई 

र भनिदेऊ उसलाई

डियर कोरोना

तिमी त मार्न भनी आएका थियौ 

तर हेर यहाँ

म त जिन्दगी बाँच्न सिकिरहेछु

हामी जिन्दगी बाँच्न सिकिरहेछौं ।

हालः अमेरिका

डियर कोरोना वाचन गर्दै कवियत्री अमृता नेपाल