शरद् प्रभाका माङ्गल्य किरणहरू

फेरि घुमेर आएछन्

पोहोरकै खुसीमा नाच्नेहरू

वर्तमान खुसीमा नाच्ने कि ?

दसैं आयो खाउँला पिउँला

पोहोर साल हामी उफ्रिएका थियौं

बालसुलभ चाञ्चल्यतामा

एक मुठी हावा चाखेर, एक भुङ्ग्रो आगो तापेर

तर, आज किन जोश मरिरहेछ ?

‘आमा च्यूला कुत्ने हो ?’

पोहोर सानेको तोतेबोली हुन्थ्यो

‘बा–बा म पनि मामा घल जान्थु है’

भुण्टीले बह पोखेकी थिई

तर, आज किन यो जडवत् शून्यता ?

दसैंको मेला लागेर द्रव्यपिशाचहरू

दसैं बेचिरहेछन् ।

‘एक झुत्रो’ बाँचेकाहरू

दसैं किनिरहेछन्

किनबेच दसैं हो वा दशा ?

सानेले करै गर्छ, भुन्टीले करै गर्छे

एक जोडा लुगा त हाल्दिन पर्‍यो

आत्माभिमान बेचेरै भएपनि ।

अस्ति, हो अस्ति

नाना र चाचाका कुराहरू भएका

पितृत्व त निर्वाह गर्नै पर्‍यो ।

‘चण्डिका नमस्तस्यै नमोनय’

‘या देवी सवभूतेषु’

मधुरा किन ?

आज, हो आज

यो बासी मौनतामा कति विषालु फुङ्काहरू

यो मौन साम्राज्यमा कति अँध्याराहरू

देखिएका छन्–भुकेका छन्

म बुझ्न सकिरहेको छैन् ।

‘ॐ ल्कीम कृष्णाय’ कुनै दम छैन मन्त्रोचारणमा

‘चामुण्डा मुण्डभासला’

कुनै अर्थ छैन लयमा आखिर किन ?

जमराले टपरीहरू भरिएलान्

यद्वा ब्रोहरूले डाइस खेलाउलान्

प्रेयसी र प्रेमीहरू भेडेटार घुम्लान्

तर किन् मेरो भाइ रुन्छ ? दसैं आयो भनेर ।

दसैं आयो ।

किन किनिँदैछन्–दसैंहरू ?

किन दसैं आउन सकेन ?

किन कालो मुनेहरू गिडिन्छन् ?

किन हर्के साहूहरू खुसी हुन्छन् ?

बबुरो तेरो बुद्धि

लोप्पा खुवाएको हिजै हो ।

यहाँ दसैं आउनुपर्छ भने

मात्र कुभिण्डाहरू गिँडिन्छन्

जमराहरू र टीकाहरू थापिन्छन्

र सद्भावहरू बाँडिन्छन्

ए हजुर दसैं आयो ।

कि दशा कसैका लागि ?