मृत्यु जीवनको धुव्रसत्य हो । तर कुनैकुनै मृत्यु यस्तो बनिदिन्छ जुन सहजै हृदयले स्विकार्दैन । जुलाई ७ तारिकका दिन तीन बर्षिय बालीका ईक्सामा लिम्बुको ईहलिला समाप्त भयो । जीवनरुपी फुल फक्रन नपाउँदै साधैका लागि चुडियो । 

साँझको समय बेलुकी ७ बजेतिर बाबा कृष्ण सेनेहाङ र सानो भाईसँग खेल्नका लागि निस्किएकी थिईन ईक्सामा । बाबाको हात समातेर हङकङका गगनचुम्बी भवन नियाल्दै हिडिरहेकी उनी एकैछीनमा हराईन् । सानो भाई लडेकाले बाबाले ईक्सामाको हात छोडेर भाई उठाउँन तर्फ लागे, ठिक त्यहि समयमा ईक्सामा पार्क तर्फ दगुरेकी थिईन् । हङकङको ब्यस्त सडक अनि तिव्ररुपमा गुडिरहेको गाडीले सानी ईक्सामालाई देखेन । अन्तत ठक्कर मात्र दिएन करिब २०० मिटर घिसारेर लग्यो । सडकभरि रगत र कपाल छरिएको अनि गाडी मुनी आफ्नी सानी छोरी देख्दा कृष्ण मुर्छित भए ।  

कानुनी प्रक्रियाको लागि लगभग एक महिनापछि लिम्बु परम्पराअनुसार ईक्सामाको आइतवार अन्त्येष्टि गरियो । अन्त्येष्टिको क्रममा सहभागी हजारौं नेपालीहरुको आँशु थामिएन । बिदेशी भुमिमा आफ्नो सपना अनि आफन्तको मायाबाट टाढिएर बाँच्नुको पिडा त छदैछ आफु भन्दा बढि प्रिय मानेको सन्तानलाई गुमाउनु पर्दा आमा ज्योती र हजुरआमालाई सम्हालिन गाह्रो परिरहेको थियो । 

हङकङ स्थित ईन्टरनेशनल फ्युनरल पार्लरमा श्रृदाञ्जली अर्पण र मौनधारण पश्चात ताईवाई फुशान सम्सान घाटमा अन्त्येष्टिको लागि अन्तिम बिद्युतीय स्विचमा हात राख्दा बाबा कृष्ण र आमा ज्योतीको आँखाबाट बलिन्द्र आँशु धारा बगिरहेको थियो । सायद प्यारी छोरीको अन्तिम बिदाई नै त्यहि हो ।