म पूरै परिवर्तन भएको छु आज । अलिक अभऽ, अलिक चञ्चले । यस्तै यस्तै । मेरो प्रस्तावलाई यति सरल रूपमा लिन्छे भन्ने सोचेकै थिइना । म तीन छक परो । सोचेको थिएा– आज होइन ल भन्छे । अथवा फोन नम्बर नदिने कुनै बहाना बनाउछे । अहा, यो उल्टो पर्‍यो । ‘हुन्छ नि त मेरो टिप्नु अनि तपाईंको पनि दिनु त’ भन्दै जिन्स प्यान्टमा टाइट भएर बसेको मोबाइल झिकी । उसले आफ्नो

नम्बर टिपाई– ९८४१..........। भर्खर भर्खर सर्वसाधारणको पहुाचमा आएको हुनाले जस्तोसुकै भए पनि मोबाइल बोक्नु भनेको सानको कुरा थियो । मैले नीलो रङ्गको नोकिया एघार सय मोडल निकालो र नम्बर सेभ गरो अनि आफ्नो पनि दिएा । फोन नम्बर सेभ गर्ने बेलामा उसले मेरो पूरा नाम सोधी र मैले पनि । नाम पहिले नै जानिसकेको थिएा । त्यसैले उसको थरमा मेरा कान चनाखा भए ।

– युनिका थापा । साटेको फोन नम्बर थियो तर मुटु साटेझौ लाग्यो । सेभ गरेको पनि फोन नम्बर नै थियो तर माया सेभ गरेजस्तो लाग्यो । मोबाइलमा होइन, मनमा, मुटुमा । मेरो मुटुमा युनिकाको माया, युनिकाको मुटुमा मेरो माया । मेरो मुटु ऊसाग, उसको मसाग । म यसै फुरुक्क भएा । फोन नम्बर साटी सक्नु र दिदी आउनु एकैपल्ट भयो । पानी पनि केही थामियो । अब छुट्ने बेलामा । मितको कोठा पनि घट्टेकुलो नै । त्यसैले हामी बिदा भयौा । छुटेपछि पनि एकपल्ट ऊ जाादै गरेको नहेरी हिाड्नै मन लागेन । आखिर मन न हो । बाटोमा मितले अलिअलि कुरा कोट्यायो । मैले खास केही होइन, राम्रो चिनजान भयो भनो । हुन पनि भएको त्यति नै थियो । अरू के भन्नु ? पुग्नु त कोठा थियो । उफ्रिनु त कोठामा थियो । फटाफट पाइला अघि बढिरहेका थिए, कोठा ताकेर । बीचमा मितले चिया खाऊा पनि नभनेको होइन तर मैले मानिना । कति बेला कोठा पुगेर आफ्नो तारिफ गरौा झौ भएको थियो । विशाललाई सुनाउन आतुर थियो मेरो मन । हानिएर कोठामा पुगो । कोठा त बन्द रहेछ 

उफ्, यहीबेला कहाा गएको होला ? मन खिस्रिक्कै भयो । हाम्रो चाबी एउटै थियो तालाको । तर राख्ने ठाउा भने दुवै जनाले एउटै निश्चित गरेका थियौ । बिजुलीको मिटर बक्समाथि । चाबी झिको । कोठा खोलो र ढलो खाटमा उतानो परेर । मोबाइल झिकेर युनिकाको नम्बर सम्पर्क लिस्टमा गएर हेरो ।

शङ्का पो लाग्न थाल्यो । कतै नम्बर गलत त दिएको छैन ? मन न हो, दोधारमा परिहाल्यो । फेरि एकचोटि हेरो । खै केटीको भर त नगर्नु भन्छन् । मन अझै दोधारमा फस्दै गयो । आ जेसुकै होस्, भन्यो फेरि मनले नै । घरक्क ढोका उघ्रियो । विशाल आइपुग्यो हातमा सब्जीको झोला बोकेर ।

– कस्तो भयो त कार्यक्रम ?

– नसोध न यार । आज त कार्यक्रम के भो के नि ।

– भनेपछि गजल खुब जम्यो कि क्या हो ?

– गजल होइन, मन जम्यो यार आज ।

मतलव ?

विशाल मेरा कुरा जान्नलाई आतुर भयो । मैले बेलिविस्तार लगाए । सुरुमा त मरेकाटे पत्याएन । दोहोर्‍याए, तेहेर्‍याए, अहा पत्याएन । केही कुरा पत्यायो तर युनिकालाई मेरोछेउ बस्ने वातावरण मिलाएको पत्याएन । अहा, फिटिक्कै पत्याएन । जति भन्दा पनि पत्याएन । भिडियो नै खिचेर ल्याएको भए नि हुन्थ्यो जत्तिकै पार्‍यो । कुराको बिट मारे मैले :

– अब पत्याए पत्याऊ । नपत्याए नपत्याऊ । भएको यथार्थ यही हो । त्यसपछि विशाल चुप लाग्यो । हुन पनि पत्याउन कसरी ? 

मलाई स्कुले जीवनदेखि नै चिनेको थियो उसले । मेरो स्वभाव केटीदेखि एघार हात पर भाग्ने तर व्यवहार पक्का । प्राय: केटीसाग बोल्दै नबोल्ने । इसारा दिादा पनि भाग्ने । एक र दुईपल्ट केटीले बोलाएपछि मात्र अघि सरेर बोल्ने । अलिक सङ्कोची । केही लजालु । जब घुलमिल हुन्छ, यादगार बन्छ । सधौका लागि । मेरो पन यही हो विशाललाई थाहा भएको । तर अनाम मण्डली जान थालेदेखि केही परिवर्तन भएको कुरा कहिलेकाहीा विशालले नभनेको पनि होइन । बेलुकी खाना पकाउने पालोमा विशालको । खाना खाइसकेपछि भाडा माझ्ने पालो मेरो । अल्छी लागे बिहान माझ्छु म । यसमा अर्को पनि कारण छ । खाना पकाउने पालो सधौ बिहान पर्छ मेरो ।

लोडसेडिङको बिजुली झ्वाट्ट आयो । म टीभी खोलो । आठ इन्चको सानो टीभी छ कोठामा । सादा । विद्यार्थीको कोठामा टीभी हुनु नै ठूलो कुरा हो । त्यसमा सादा र रङ्गीनको कुरै हुन्नथ्यो । क्रिकेट र फुटबल गेम हुादा यही सानो टीभीमा त गेम हेर्न साथीहरूको भीडभाड हुन्छ । भेला भएका सबैको आाखाको साइज जोड्ने हो भने पनि सत्र इन्चको टिभीभन्दा सानो हुादैन । तर मेरो मन पटक्कै टीभीमा गएन । बरू विशालका आाखा बरू टीभीतिरै छ । मेरो मन कसैले लगेजस्तै छ आज । लगेको पनि के भन्नु ? आफौ दिएको । लगिदेऊ न भनेर । पहिले उसको मन माग्ने पनि त म नै हुा । त्यसपछि त उसले मागेकी । कसैले पनि के भन्नु ? युनिकाले चोरेजस्तो छ । फेरि चोरेको नि के भन्नु ? हाकाहाकी

लगेको । टीभीले के दिादै छ, थाहा छैन । तर मेरा आाखाले युनिकालाई देख्दै छ । त्यो मङ्गोलियन अनुहारलाई सम्झिादै छ । मनले आाखाको पर्दामा सफा फोटो पठाइरहेछ धुलाएर । आाखा टीभीमा भए पनि तस्बिर एउटै देखिरहेछ । चिम्सा आाखा भएको । नाकको डााडी भासिएको । गोरो, बाटुलो अनुहार । उही युनिकाको ।

म टीभी हेर्न छोडेर छेउकै अर्को खाटमा सरो । अब मेरा आखा र औालाहरू मोबाइलमा पुगो । औालाहरू घरी फोन नम्बरको लिस्टमा पुग्छन् त घरी म्यासेज बक्समा । न त म्यासेज नै टाइप गर्छन् न त फोन नै डायल गर्छन् । म पनि दोधारमा परो । फोन गरौ कि नगरौ ? गरौा त के भनेर गरौा ? म्यासेज पनि पठाऊा कि नपठाऊ ? पठाऊा त के लेखेर पठाऊा ? एकछिन अलमल्लमा परेपछि मनले एउटा म्यासेज पठाउने आाट गर्‍यो । नम्बर पनि सही हो कि होइन ? जााच्ने राम्रो मौकाझौ लाग्यो मलाई । मैले मनको कुरामा लाहाछाप हानो र तुरुन्त म्यासेज बक्समा गएा । सुरुमा एउटा चल्तीको हिन्दी सायरी

छानो । त्यसलाई सच्याएा र अन्तिममा खाना भयो भनेर लेखो । पठाए । छिनमै म्यासेज डेलिभरी भयो । अब मलाई छटपटी हुन थाल्यो । कतै नराम्रो पो सोच्ने हो कि ? फोन नम्बर पाउनासाथ पछि लाग्यो भन्ने पो हो कि ? कतै मेरो नराम्रो प्रभाव पो पर्ने हो कि ?

मनमा तमासले कुरा खेल्न थाले ।

– ओए हेर त, पुतलीसडकको पानी । आज परेको पानीले त पुतलीसडक झन्डै बगाएछ नि । विशालले टीभीमा देखाउदै गरेको समाचार हेर्न आग्रह गर्‍यो । टीभीले दिउासो मैले तरेको पुतलीसडकको बाढी देखाउदै रहेछ । 

 राम्ररी हेर है । मलाई नि देखाउन सक्छ । दिउसो म यही बाढी तरेर बाल्मीकि गएको ।

मैले आफ्ना आखा मोबाइलमै पुर्‍याए । कतै म्यासेज आयो कि भनेर । अहा छैन । हुन त म्यासेज आउदा मोबाइल बज्छ । तर पनि मनको छटपटी, कतै नबजी म्यासेज आयो कि भन्दै मोबाइल

हेर्न खोजिरहन्छ । न छटपटियोस् पनि कसरी ? टिङ्टिङ्, टिङ्टिङ् गर्दै मोबाइल बज्यो । म्यासेज आयो । मन बुरुक्कै उफ्रियो । युनिकाको म्यासेज भनेर । हत्त न पत्त हेरो ।

मितको म्यासेज पो रहेछ । म्यासेजमा लेखेको थियो– भाइ पनि साथीकहा गएछ । भात पकाउन अल्छी लाग्यो । म त खाना खान होटलमा पो आएको छु । आउने भए आऊ घट्टेकुलो चोकमा । मैले कुरो बुझिहालो । मितको कोठामा, मित र उसको भाइ बस्छन् । आज भाइ रहेनछ । मितले खाना खादै गफ गर्ने साथी खोज्यो । मलाई पटक्कै जान मन छैन । तर एउटा बहाना त बनाउनु पर्‍यो । मैले म्यासेज गरो– अहिले नै त आउादिना । तर खाना खाइसकेपछि विचार गर्छु ल । यसको अर्थ म आउादिन भन्ने नै हो । नत्र विचार गर्छु भन्ने थिइना म्यासेजमा । विशालले खाना खाने ठाउा मिलायो । कार्पेटमाथि पत्रिका

ओछ्याएर । तर कुकरमा सिटी लागेकै छैन । खाना खाने ठाउामा हामी पत्रिका ओछ्याउाछौ ताकि भात र सब्जी पोखिए पनि कार्पेटमा नलागोस् । विशाल टीभीमै मस्त भयो । मेरो ध्यान मोबाइलमै छ । मोबाइल पुन: टिङ्टिङ् टिङ्टिङ् बज्यो । अघिको झौ मन उफ्रिएन । थाकिसकेछ । तर म्यासेज पढ्ने आतुरी भने कम रहेन । म्यासेज खोलो । अबचाहिा मन उफ्रियो । युनिकाकै रहेछ । नाचौा, नाचौा लाग्यो नपढीकनै । बिस्तारै पढो– सायरी त डरलाग्दो छ नि । खाना खाएको छैन । तपाईंले खानुभयो ? ओके गुड नाइट ! मन प्रफुल्ल भयो । नम्बर सही रहेछ । अझै खुसी छायो मनभरि । कहाा मनभरि मात्र, ज्यानभरि । कहाा ज्यानभरि मात्र, कोठाभरि । कहाा कोठाभरि मात्र, घट्टेकुलोभरि । कहाा घट्टेकुलोभरि मात्र, देशैभरि । कहाा देशैभरि मात्र, सायद संसारभरि । जे होस् म्यासेज आयो । खुसीको सीमा रहेन । के गरौा । कसो गरौा भयो । म्यासेज सातचोटि पढो मैले । विशाल पनि मेरो चर्तिकला हेर्दै रहेछ ।

– के भयो ? किन यति धेरै खुसी ?

झसङ्ग भएा, विशाल पनि कोठामै छ भनेर । मैले म्यासेजको कुरा पनि विशाललाई बताएा । बल्ल मेरा कुरा हो कि के हो जस्तो गर्‍यो उसले । मैले म्यासेजको उत्तर फेरि पठाइना । कसैले राती म्यासेजमा गुड नाइट अथवा कुनै पनि समयमा बाई लेखेर पठाउाछ भने म त्यसको अर्थ समाप्त बुझ्छु । अर्थात् आजका लागि कुराकानीको शृङ्खला समाप्त भएको ठानो मैले । त्यसैले पनि मैले पुन: म्यासेज पठाइना । फेरि पहिलो प्रभाव नराम्रो पार्नु पनि त भएन । म इमान्दार बनो आफ्नो हेराइमा । सायद उसको नजरमा पनि बनो कि ? 

जीवनमा कति शनिबार आए, गए । तिनको कुनै लेखाजोखा भएन । कुनै खास यादगार पनि भएनन् । तर आजको यो शनिबारलाई सम्झन चाहो । बिर्सूंभन्दा पनि नबिर्सने भएा । विशेष रूपमा रहने भयो । सम्झनयोग्य रह्यो आजको अनाम मण्डलीको कार्यक्रम । भोलि के हुन्छ ? अनिश्चित छ । आजभन्दा राम्रो होला या नराम्रो । त्यो भोलिमा नै छोडौा । तर आज आजै हो । यो शनिबार सुखद शनिबार हो मेरा लागि । अरूको कस्तो भयो थाहा छैन । तर मेरा लागि अत्यन्तै आत्मीय रह्यो । अत्यन्तै लोभलाग्दो रह्यो । मैले ओछ्यानमा सुतेरै यी सबै कुरा मनमा खेलाइरहो । मनमनै थ्याङ्क यु शनिबार भन्दै मीठो सपनाको आशमा आाखा चिम्म गरो ।

सुत्ने बेला मीठो सपनाको आश सबैमा हुन्छ । आशले मात्र नपुगेर अझ मान्छेहरू मीठो सपना लेखेको सिरानी नै लगाएर सुत्ने गर्छन् । त्यस्तो सिरानी लगाएर सुत्दा पनि मीठो सपना देखिएन भने खै के गर्छन् ? सुनेको थिएा– आफूले राम्रो सपना देखेको समयमा भरसक ब्यूाझनू । तुरुन्तै आफूले लगाएको सिरानी उल्टाउनु र फेरि सुत्नू । यसो गर्दा जसको बारेमा सपना देखेको हो, उसले पनि आफूले देखेकै सपना देख्छ । मेरो मनले सपनामा पनि युनिकालाई नै देख्न चाह्यो । त्यही समयमा ब्यूाझन चाह्यो, सिरानी उल्टो बनाउनलाई । युनिकाले पनि मलाई देखोस् सपनामा भन्नलाई । अहिलेसम्म मीठो सपना लेखेको सिरानी लगाएर सुतेकामध्ये कतिले मीठो सपना देखे ? सादा सिरानी लगाएर सुत्नेमध्ये कतिले नमीठो सपना देखे ? खैर, सपना त सिरानी नलगाई सुत्नेले पनि देख्छन् । त्यसो भए सिरानी नलगाई सुत्नेमध्ये कतिले मीठो सपना देखे ? र कतिले नमीठो सपना देखे ? मनलाई फुरुक्क र तनलाई बुरुक्क पारेर पल्टेको मेरो शरीर कतिबेला निऽादेवीको काखमा पुग्यो ? न मनलाई थाहा भयो, न तनलाई नै । सिरानी आफौ टाउकोसम्म आएन । आशा पक्कै मीठो सपना नै देख्ने थियो । विडम्बना, मैले सपना नै देखिना ।

बीएस्सी तेस्रो वर्षको परीक्षा दिएर बसेको म । राजनीतिक माहोल कस्तो छ भने तीन वर्षे स्नातकको पढाइ, साढे चार वर्षमा, बल्ल तेस्रो वर्षको परीक्षा सकिएको छ । अब परीक्षाफल

कम्तीमा छ महिनामा आउाछ, नभए नौ, दस महिना लाग्छ । नेपालमा बन्द त कति हो कति, कुरै नगरौा । माग नै कति हो कति सरकारसाग । मागैपिच्छे बन्द । बन्दले कलेजमा पढाइ पूरा नहुने । पढाइ पूरा नभएको भन्दै परीक्षा सार्न विद्यार्थीले आन्दोलन गर्ने । परीक्षा सरिहाल्ने । वाह, नेपालको शिक्षा नीति अनि त्रिभुवन विश्वविद्यालयको परीक्षा प्रणाली ! समय पूरा खाली हुने भएपछि ललितपुरको एकान्तकुनामा रहेको सनराइज बोर्डिङमा पढाउन थालेको छु । साइन्स टिचर । नौ, दसको साइन्स र क्लास आठमा अप्सनल म्याथ पढाउाछु । गाडीमा स्कुल जान ठ्याक्कै आधा घन्टा लाग्छ । जाम भयो भने समय निश्चित हुादैन । पढाउन थालेको सात दिन हुन नपाउादै एक दिन त म दुई

 न्टीपछि पो स्कुल पुगो जाममा परेर । महागीको आन्दोलन रे । धन्य प्रिन्सिपलले बुझ्यो । नत्र बल्लबल्ल भेटेको जागिर चट् हुने थियो । जेहोस् बुद्ध र सगरमाथाको नामले चिनिएको नेपालले अब अर्को उपनाम पनि पाएको छ, बन्द, हडताल र आन्दोलनको देश ।

कोठाबाट गाडी चढ्ने ठाउासम्म पुग्न मलाई पन्ध्र मिनेट लाग्छ । त्यो पनि सिंहदरबार अगाडिको ट्राफिक बत्ती भएको ठाउाबाट गाडी चढ्छु म । रातो बत्ती बलेका बेला । बस स्टप नै पुग्न त अझै बढी लाग्छ । गाडी कुर्दावर्दा अरू दस मिनेटजति लाग्छ । कोठाबाट हिाड्दा एक घन्टाभन्दा बढी नै समय छुट्ट्याउादा मात्र म समयमै स्कुल पुग्न सक्थो । कुनै हालतमा नौ बजे कोठाबाट निस्कनैपर्ने । नत्र ढिलो पुगिने । बिहान सात बजे कुनै हालतमा उठ्नैपर्ने । नत्र जागिर चट् ।

आज त आइतबार । हिजो पो शनिबार भएर मोज थियो । स्कुल पनि जानु पर्दैनथ्यो । बिहानको साढे छ बजे ब्यूाझिएा म । विशाल साढे पााच बजेतिरै कलेज जान्छ । बिहानको कलेज छ उसको । कोठामा दुई बजे आइपुग्छ । म उठो । नित्यकर्म सकेर बेलुकीका जुठा भााडाहरू माझो । पखालो । खाना पकाउादै गर्दा हिजोका कुरा सम्झन थालो । श्यामश्वेतमा होइन, पूरै रङ्गीनमा । फेरि म्यासेज पठाइहालौा झौ भयो ।

हिजोको आत्मविश्वास आज बढेर आयो । थपक्क नीलो रङ्गको मोबाइल हातमा लिएा । युनिकाले हिजो पठाएको म्यासेजलाई एकपल्ट पढो । अनि उत्तर पठाउने बटम थिचो । तर मन बौरिहाल्यो– एकछिन पर्खन सक्दैनस ? केको मरिहत्ते ? यदि तेरै लागि भनेर युनिकालाई यो धर्तीमा पठाएको हो भने ऊ अरू कसैकी हुन्न । होइन रहेछ भने तैले जे गरे पनि तेरी हुन्न । आफ्नो मूल्य आफौ

किन घटाउाछस् ? मैले म्यासेज नलेखी चुपचाप मोबाइललाई चार्जमा राखो । तर मन यति गहिराइमा पुग्छ भन्ने मैले सोचेकै थिइना । खाना पाक्यो । खाना पकाउादै गर्दा आइरन लगाइसकेको थिएा, सर्ट र प्यान्टमा । तिनै लुगा लगाएा र लागो जागिरतिर । बेलाबेलामा आाखाका नानीमा युनिका आउादै गरी । तर मनलाई सम्हाल्दै बसो । स्कुलमा चार बजाउन अरू दिनभन्दा निकै गाह्रो भयो मलाई । कारण

युनिका नै हुनुपर्छ ।

साझ । रत्नपार्क जाने बसमा बसेको छु । जावलाखेलमा यात्रु चढाउन व्यस्त छ बसको स्टाफ । मेरो मनले युनिकालाई एकोहोरो सम्झिरहेको छ । थाहा छैन, युनिकाको मनले कसलाई सम्झिादै छ ? युनिकालाई मेरो याद आएको छ कि छैन ? उसलाई मलाई जस्तै भएको छ कि छैन ? तर म त एकतर्फी मायामा परो । माया बस्न, कसैलाई सम्झन एक झलक काफी हुादो रहेछ । एक भेट पर्याप्त हुादो रहेछ । योजनामा माया हुादैन भन्थे, अब गर्छु भनेर माया गरिादैन भन्थे, हो रहेछ । मेरो योजना थिएन युनिकालाई भेट्ने । मेरो कुनै चाहना थिएन माया गर्ने । तर भेटो, माया गर्न थालो । किन गर्न थाले ? किन उम्कन सकिना ? केही थाहा छैन । म सोचिरहेछु । धेरै कुरा सोचिरहेछु । लेख्नै नसक्ने  गरी ।

धैर्य टुट्यो । मन थाम्नै सकिना मैले । मोबाइल निकालेर म्यासेज पठाएा युनिकाको नम्बरमा– हाई के छ ? कता हो ? खाजा भयो ? आदि इत्यादि । अलिक आनन्द भयो म्यासेज पठाएपछि । एकछिन मात्र टिक्न सक्यो त्यो आनन्द पनि । आनन्दलाई अब रिप्लाई आउने प्रतीक्षामा छटपटी हुन थाल्यो । बरू नपठाएकै भए हुनेसम्म बनाउन थाल्यो । बस रोकिादै, रोकिादै थापाथलीको जाममा आइपुग्यो । रिप्लाई आएन । म्यासेज पठाउादाको पीडाभन्दा अब अझ बढी पीडा हुन थाल्यो । अनेक कुरा मनमा खेल्न थाले । कहिले आफूलाई दोषी त कहिले युनिकालाई दोषी देखाउन थाल्यो, पापी मनले । बेकारमा म्यासेज पठाएछु जस्तो लाग्न थाल्यो । भतभती पोल्न थाल्यो मन । बरू फोन नै गरेको भए पनि हुने जस्तो अत्यास लाग्न थाल्यो । गाडी सिंहदरबार आइपुग्यो । म उत्रो । मोबाइलहातमै छ । कति बेला म्यासेजको घन्टी बज्छ ? कान चनाखो भइरहेको छ ।

म सिंहदरबारको भित्तैभित्ता घट्टेकुलोतिर लागो । पढाएर शरीर जति गलेको छ, म्यासेज नआएर त्यो भन्दा धेरै मन गलेको छ । खुत्रुक्क भएर कोठा पुगो । लथ्रक्क भएको छ, मन र तन दुवै । विशाल कोठामा सुतिरहेको रहेछ । अर्को खाटमा म पनि पल्टो । लामो सास फेरो थकित मुऽामा । लुगा फेरेर सुत्ने जाागरै मरेर आयो । विशाललाई पनि बोलाइना । टिङ्टिङ् म्यासेजको टोन बज्यो । कहााबाट हो सबै शक्ति फर्किहाल्यो । जुरुक्कै उठ्यो समिक मोबाइल समातेर । खोल्यो म्यासेज । युनिकाको रहेछ– हाई ! खाजा जस्ट खाएको । कोठामै छु । तपाईं कता ? खाजा खानुभयो होला नि है ? सरी ल म्यासेज आएको थाहा नै पाइना । पठाउन ढिलो भयो । अब मलाई के चाहियो र ! केको खानु खाजा ? त्यसै बिलायो लागेको भोक । कहाा भाग्यो, भाग्यो शिथिलता । त्यही माथि सरी पनि छ अन्तिममा । पठाउन नखोज्या त होइन रहेछ नि । त्यसै म पनि, बिचरालाई अन्यथा सोचो । माया लागेर आयो । थाहा नै पाइनछे त के गरोस् ? तुरुन्त म्यासेज गरो– मैले पनि भर्खर खाएको । स्कुलबाट भर्खर आइपुगो । कोठामै छु । ठीकै छ, सरीको आवश्यक नै पर्दैन थियो नि ! मैले म्यासेजको आदानप्रदान टुङ्ग्याउनै चाहिना । न त बाई नै

लेखो, न त अरू केही । म म्यासेजको दोहोरी खेल्न चाहन्थो । आखिर भयो नै त्यस्तै । कहिलेकाहीा त मनले सोचेको पनि ठ्याक्कै पूरा हुन्छ । मन पनि हर्षित भयो । सोचेको कुरा पूरा भएकोमा । फेरि त्यस्तै तीन, तीनपटक म्यासेज आदानप्रदान गर्‍यौा । कुन स्कुल पढाउने ? कुन विषय पढाउने ? पढाइ कहाा पुग्यो ? आदि । मेरो विषय साइन्स हो भन्दा पनि तर्सी युनिका । मान्छेहरू साइन्स भन्नेबित्तिकै किन आत्तिन्छन् ? हुन पनि आत्तिने गरी नै मिहिनेत गर्नुपर्छ । अनि नआत्तिऊन् कसरी ? मैले पनि तिनै कुरा सोधो, उसले जेजे सोधी । बीएड पहिलो वर्ष, गफ गर्ने जागिर छ मेरो भन्दै अन्तिममा ठट्यौलीसम्म गर्न भ्याई । र, सब्जी किन्न जाने अनुमति मागेर म्यासेज रोकी । जिन्दगी संयोग हो । सायद यही संयोगमा म आज युनिकासाग ठोक्किन पुगो । समयको कुनै एक पल काफी हुादो रहेछ संयोगका लागि । हावाको एक झोक्काले मलाई उडाएर यहीा पछारेको छ । मलाई पछारिनुमा मज्जा लागेको छ । जहाा मीठो अनुभव बटुलिरहेको छु म । हमेसा दुख्नुपर्ने हो पछारिादा । तर मलाई दुखेको छैन । बरू फेरि पछारिन मन लागेको छ । यसै गरी मीठोमीठो लाग्ने गरी । सबै शक्ति आयो शरीरमा । एउटा बटम थिचेर फर्काएझौ । मायामा पर्नु भनेको फस्नु हो भन्छन् । मलाई फस्नै मन पर्‍यो । मलाई जाकिनै मन पर्‍यो । मायाले दुखाउाछ पनि भन्छन् । मलाई दुख्नै मन पर्‍यो । तर यस्तै दुखाइ, मीठो दुखाइ सधौ दुखिरहूा लाग्ने । म एकोहोरिए दुखाइमा । म लट्ठिए फसाइमा । तर युनिका ? खोइ कसरी जान्नु ? कसरी सोध्नु ? कसरी बुझ्नु ? समय लाग्छ, जान्नलाई । पर्खिनुपर्छ । म पर्खिन तयार भएा । आजको म्यासेज आदानप्रदानले असहजपनलाई केही सहज बनाएको छ । युनिका पनि खुल्न थाली । सागसगै म पनि । अब फोन पनि गर्न सक्छु म, आाट आएको छ । तर राती भइसक्यो । साढे आठ बजिसकेको छ । फोन गरिहाल्न मन लागेन । खाना खाएर हामीले टीभीमा आाखा केन्ऽित गरिसकेका छौा । विशाल प्राय: साढे नौ बजे पढ्न सुरु गर्छ । जति बेला म सुत्न तयार हुन्छु । मुडअनुसार एघार, बाह्र, एक पनि बजाइदिन्छ पढ्दापढ्दै । म सुतेपछि केही थाहा पाउदिना । दिनभरिको थकानले होला । नौ बजिसकेपछि म्यासेजको चटारो र निऽाको झटारोले च्याप्न थाल्यो । म एकछिन रन्थनिएा । म्यासेज गरेर सुताौ कि नगरी भनेर ।